In 2002 maakte ik een reis door West Afrika met de reisorganisatie Guerba uit Engeland.
Een avontuurlijke reis van Marokka naar Ghana in ongeveer 10 weken.
Landen :
Marokko
Mauretanie
Senegal
Mali
Burkina faso
Ghana.
De reis werd gemaakt met een grote truck die al naar gelang de reis
vorderde steeds meer problemen en mankementen ging vertonen.
Dankzij onze geweldige chauffeur Gary, die op het laast bijna elke dag moest sleutelen om
de truck rijdend te houden hebben we het uiteindelijk gehaald.
Het was veel en veel zwaarder dan ik van tevoren bedacht had, echt afzien.
Hele lange dagen rijden een zeer krap schema, met evenzoveel keer vast komen te zitten.
Hebben heel wat keren staan graven en dat midden op een bloedhete dag.
Dan iedere avond de tent opzetten en nog eten koken voor de hele groep.
Soms veel te lange dagen rijden tot wel 15 uur om verloren tijd in te halen.
Het stuk van bamako naar dakar was een haast onmogelijke opgaaf en zelfs onze
doorgewinterde chauffer heeft menig keer gedacht dat we het echt niet gingen halen.
We hebben er 5 dagen over gedaan en de 'wegen' lees modderpoelen werden steeds slechter.
De eindconclusie van deze reis was dan ook :
ik zou het voor geen goud willen missen maar ik doe het ook niet nog een keer!
Een geweldige ervaring en maar een loodzware onderneming.
Daar zitten we dan in ons hotel in Casablanca, het voelt allemaal nog erg onwennig. We
zijn gisteren om 12.00 uur van Eindhoven naar Schiphol gevlogen (was een kadootje van
onze vrienden waar we op bezoek waren de avond daarvoor) en we zouden om 21 30 uur
van Schiphol vertrekken richting Marokko . Dankzij 2,5 uur vertraging (we vertrokken
uiteindelijk pas om 24 00 uur) kwamen de vouchers voor de business lounge, ook gekregen
van Arnaud, heel goed van pas. We hebben ons, geheel gratis, vol laten lopen met heerlijke
drankjes (ook sterke) en een beetje aangeschoten en zeer voldaan van alle eveneens
gratis hapjes gingen we uiteindelijk op weg naar Casablanca.
We kwamen aan om 1'30
plaatselijke tlld (3:30 Nederlandse tijd) en gingen met een taxi naar ons hotel. De chauffeur
(dat hebben wij weer) negeerde hierbij alle denkbare verkeersregels, inclusief eventueel op
rood staande verkeerslichten. In het hotel (Hotel Metropole) werd onze veel te late
aankomst beloond met het kleinste ke*kamerje van het hotel. Toen ook
douchegel in de rugzak open was gegaan en alles dus onder de douchegel zat, was
de feestvreugde compleet en ons goede humeur verdwenen
Zo vandaag lekker uitgerust en in een andere kamer, ziet Casablanca er al weer veel
zonniger (letterlijk en figuurlijk) uit.
Dinsdag 24 September.
Na een laatste bezoek aan de MacDonalds zijn we naar camping l'Oasis gegaan om de
groep te ontmoeten waarmee we de reis gaan maken. Tot onze grote verbazing bestaat de
groep slechts uit 6 personen (inclusief onszelf. Het is een zeer gemengd gezelschap,
bestaande uit Urs, een jonge Zwitser, Jane uit Schotland, Bettina uit Duitsland, Marie uit
Finland en wij.
De crew bestaat uit chauffeur Gary uit Engeland en tourleader Kristy uit
Nieuw Zeeland. Het truckleven bestaat uit een strak regime waarin iedereen vaste taken
heeft. Gelukkig voor ons maar slecht voor de lijn is iedereen erg enthousiast voor wat
betreft het koken. De verdere taken bestaan uit het schoonhouden van de truck, het
schoonhouden van de keuken en het in- en uitladen van de trailer. Na alle uitleg en het
normale gestuntel met de tent gingen wij onze eerste, bijna slapeloze, nacht tegemoet. De
volgende dag zijn we naar Rabat gereden en hebben het kamp opgezet op een camping in
Sale, aan de overkant van de rivier bij Rabat.
De volgende dag, maandag alweer, hebben we in Rabat doorgebracht. Het bleek, boven
verwachting, zeer de moeite waard. Vooral de geheel overdekte medina was het bekijken
waard. Verder hebben we het koninklijk paleis en de 'tour Hassan', met een indrukwekkend
mausoleum, bekeken. 's Avonds kwam ik ineens terug met een geleende djembe en hebben we,
samen met een klein jongetje op darbouka en een vuilnisbak als doundoun, gespeeld. Ons
reisgezelschap was aangenaam verrast door dit spontane optreden. Het slapen gaat
ondertussen al iets beter in ons tentje.
De volgende dag wilden we vroeg vertrekken
richting Volubilis maar helaas bleek de accu van de truck leeg en moest er dus geduwd
worden.
Dit bleek voor 7 personen een iets te grote klus. Met de halve camping erbij
geroepen lukte het uiteindelijk wel. Een kleine groep heeft dus ook wel z'n nadelen. In
Volubills, een ruine van een oude Romeinse stad, een rondleidden gehad met gids. Het was
indrukwekkend en zeer interessant. Doe dit echter niet tijdens het middag uur, zoals wij,
want je wordt levend gebraden.
Fez een voor Marrokanen heilige stad, ligt vlakblj Volubills. Als Je helemaal naar boven
loopt (het is gebouwd op een heuvel) heb je een fantastisch uitzicht over de plaats en de
omliggende vallei. Nu zetten we dit verslag te schrijven op camping 'Le Diamand Vert'in
Fez. De rit hier naartoe vanuit Moulay Idriss is een echte aanraden, zeer mooi. Je rijdt door
een prachtig berglandschap. De warme douche hier op de camping was een tractatie.
Ons bezoek aan Fez.
Met een gids zijn we de oude medina in gegaan. De medina is een
labyrint van 9500 strakjes waar je zonder een gids echt je weg niet kunt vinden. Onze gids
sleepte ons echter in een enorm tempo door de nauwe straatjes waarbij we af en toe geplet
werden tussen passerende ezels en de muur. Al met al toch wel een belevenis.
Maar vooral voor iemand met claustrofobie een benauwde ervaring.
De leerlooierij, waar ze leer verven en looien (met kippestront) was een geurijk en kleurrijk
schouwspel. Diezelfde dag hebben we 's avonds gegeten in een prachtig met mozaieken
bepleisterd restaurant.
Het eten was heel goed en ook de show met muziek,
zang en dans was heel goed.
Ik ben op het nippertje ontsnapt aan een verkleedpartij voor
de toeristische freak show aan het eind.
Ik moest meekomen voor een verrassing, maar
toen ze met een jurk op mij afkwamen ben ik hem snel gesmeerd. De volgende dag de hele
dag in de truck on the road op weg naar Errachidia. Een ongelofelijk mooie rit door de
cederbossen en de bergen. Bij een groot meer ons eerste bushkamp gemaakt. Het was
daar onwerkelijk stil en ons verblijf daar heeft op ons allemaal diepe indruk gemaakt, ver
van alle drukte.
Nu zitten we in Errachidia en gaan straks naar een
kampeerplaats vlak bij Meski. Daar kunnen we zwemmen in een natuurlijke bron onder het
toeziend oog van de plaatselijke mannelijke bevolking.
Morgen gaan we de woestijn in om op een kameel om een zere kont te krijgen.
|
|
Errachida 27 september
Ons eerste bushcamp bij een groot meer in het absolute niets heeft grote indruk gemaakt, zo verlaten en stil en prachtig.
We zin inmiddels in Errachida aangekomen na een mooie rit door Cederbossen en bergen.
28 september camping La source Blue Meski.
Gezellige boel bij ons, Gary onze chauffeur, Kirsty onze tourleidster en wij
zijn behoorlijk ziek, uiteraard de schijte...je weet wel. Gary was zelfs te ziek om te rijden
dus de overgebleven 4(!) zijn per taxi naar Merzouga gegaan en van daaruit per taxi
naar het begin punt van hun eendaagse 'camel trek' gereden. Dat gaf ons mooi twee dagen de
tijd om beter te worden. Het werd een drukke nacht! We hebben de hele nacht op en neer
gependeld tussen de tent en het sanitaire gedeelte, waarbij we elkaar regelmatig
tegenkwamen. De rol toiletpapier was op dat moment 'the most imposant peace of
equipment'.Ik ben op een gegeven moment maar met kleren en schoenen aan buiten in
haar hangmat gaan slapen, dat was een stuk gemakkelijker wegkomen !
29 september
Nog steeds ziek, maar toch met de truck op weg gegaan om de rest van de groep op te
halen. Door een misverstand stonden wij ieder aan een andere kant van het stadje op
elkaar te wachten........uren lang. Uiteindelijk elkaar gevonden en veel te laat op weg
gegaan richting Todra Gorge. We worden trouwens al de hele reis achtervolgd door een
touringcar vol met Tsjechen. Overal waar wij aankomen is het heerlijk rustig totdat.......juist
ja, de bus met Tsjechen arriveert. Vandaag hopen we ze definitief af te schudden. De rit
naar Todra Gorge duurde de hele dag en in het donker kwamen we aan bij hotel Etoile des
Gorges. Joepie, geen tenten opzetten, geen eten koken en.....warme douches of liever
gezegd 'hete' douches! Zo heet dat je er niet onder kon staan, koud water bijmengen had
tot gevolg dat de douche weer helemaal koud werd. Toen ook nog de elektriciteit uitviel en
ik in het pikkedonker stond, was de vreugde compleet. Maar 's avonds stond er een
heerlijk diner en de staf was heel vriendelijk. Er werd alleen nog steeds erg weinig gegeten
want het aantal zieken was opgelopen tot 6! (inmiddels allemaal aan het medicijnen slikken).
Hotel Etoile de Gorges.
Vandaag een vrije dag om te wandelen in de Todra Gorge.
By the way....de Tsjechen zijn er ook! De patientenvereniging is
op haar eigen manier door de kloof gestrompeld, waarbij ik de enige regenbui van die
dag heb opgevangen.
Todra Gorge is een lange kloof met loodrecht omhoog staande rotswanden erg mooi
maar er komt iedere 5 minuten een touringcar doorheen, iets te touristisch.
Heerlijk in een hotel, geen tent opzetten geen eten koken en nog steeds weinig
eten, want we zijn allemaal nog erg beroerd.
Dan maar even lekker warm douchen, nou ja warm, heet dus, zo heet dat je er niet
onder kunt staan zonder je billen te branden.
De koud water kraan opendraaien betekende meteen ook koud water ?!
Toen het licht uitviel en ik ook nog in het pikkedonker stond was de vreugde compleet.
Personeel in het hotel overigens heel erg vriendelijk en behulpzaam.
Todra Gorge - Zagora 1 october.
Geweldige rit door het Atlas gebergte. Je waant je op een andere
planeet door de kleuren en grillige rotsformaties.
Travelling on Mars !!
Zagora- Marrakech 2 october.
Een lange rit in de truck van Zagora naar Marrakech. Helemaal halen we het niet, we
moesten de hoge Atlas oversteken, daarom hebben we overnacht ergens in de bush. Na
een spannende rit met veel haarspeldbochten en diepe afgronden, vlak naast een
berberfamilie bushcamp opgezet. Aangezien niemand meer puf had om een tent op te
zetten hebben we in de buitenlucht overnacht.
|
|
Marrakech 3 october.
Marrakech viel een beetje tegen ik vond het geen spektakulaire stad.
Imlil 5- 8 October
Afgelopen zaterdag (5 oktober) zijn we van Marrakech naar Imlil gereden. Een klein
plaatsje dat veel mogelijkheden biedt voor wandeltochten en Klimpartijen in de bergen. De
hoogste berg (Jubel Toubkal, 4400 meter en nog wat) heeft Ronald al een keer bedwongen
en we hebben geen nieuwe poging ondernomen. We zaten In een erg eenvoudig hotel,
maar wel met een eigen dakterras met uitzicht op de bergen. De douches hier waren zeer
koud (vers bergwater brrrrrrrrrr). De weg er na toe werd 'opgeknapt' met als gevolg dat er
eigenlijk geen weg was.Ik was doodsbang omdat de truck diverse malen vlak langs de
afgrond moest rijden. Ook onze Finse reisgenote Marie klampte zich met twee handen aan
de truck vast (alsof dat zou helpen . ) Chauffeur Gary vond ons maar aanstellers 'piece of
cakel'
De volgende ochtend (6 oktober) waren we na een heerlijke koele nacht lekker uitgerust
wakker geworden. We zijn met de hele groep (met gids) op pad gegaan en zijn van 1750
meter (ImliI) naar een bergpas op 2243 meter geklommen. Onze conditie was bedroevend,
maar we hebben het gehaald. Ik was erg blij dat ik niet meer rookte. Het uitzicht boven
was de zware klim zeker waard. Daarna zijn we via wat kleine dorpjes afgedaald, en
hebben onderweg thuis bij de gids op het dakterras mint-thee gedronken. AI met al een
geslaagde dag. 's Avonds zelf eten gemaakt en vroeg naar bed.
7 Oktober was een luie dag met wat zonnen, lezen en een korte wandeling. 's Avonds zijn
we 'uit eten' geweest, we hebben voor het gemak (en de snelheid) allemaal omelet besteld,
behalve ik, ik wilde spaghetti maar kreeg uiteindelijk ook omelet. Het grootste
oponthoud was deze keer het wisselgeld waarvoor de ober eerst het hele dorp langsmoest
Onze indruk van Imil: een relaxed plaatsje met weinig luxe en gezelligheid.
Gisteren (dinsdag) zijn we vroeg uit Imlil vertrokken, dezelfde niet aanwezige weg weer
omlaag. Deze keer heb ik mijn ogen open kunnen houden, Marie weer niet.
Vroeger dan verwacht kwamen we aan op de camping in Essoulra. We hebben ons zeer
verheugd op het strand maar helaas zit het weer nog niet mee' vannacht en
vanochtend regende het.
lnmiddels is de groep uitgebreid met een adoptiekind. Kirsty vond
een heel jong verlaten katje en heeft het meteen geadopteerd. Gelukkig eet en drinkt het
goed dus waarschijnlijk haalt hij/zij het wel. Ook de andere dieren op de camping worden
ondertussen door ons van eten en drinken voorzien. Zo hebben ze tenminste nog enige
leuke dagen in hun miserabelel even.
Vandaag kijken we een beetje rond In Essoulra, een zeer relaxed plaatsje, maar veel geld
uitgeven is er niet bij. Morgenavond gaan we met de groep namelijk eten in het beroemdste
visrestaurant van Marokko 'Chez Sam'. Iedereen is dus erg zuinig met geld zodat we het
morgen in één keer over de balk kunnen smijten. Vanavond kookt de crew voor ons,
verse vis op de barbeque, we zijn erg benieuwd naar hun culinaire kwaliteiten. De
eerstvolgende dagen zitten we alleen maar in de bush, als we de lange reis langs de kust
naar het zuiden gaan beginnen. Het echte avontuur gaat beginnen
Dakhla, maandag 10 oktober 2002
De afgelopen drie dagen zijn we in één lange rit, alleen onderbroken voor eten en bush
camps, van Essouira naar Dakhla gereden, ongeveer 1200 kilometer. Na Essouira reden
we nog een stukje door de staart van de hoge atlas, veel klimmen dus en mooie
vergezichten. Het meest frappante van dit stukje Marokko is wel dat er hier geiten in bomen
groeien .. Overal zie je bomen met geiten er in die de blaadjes van de hoogste takken het
lekkerst vinden. Soms staat er ook nog een Marokkaan bij die meteen om geld komt
vragen voor het bezichtigen van geiten in boom ! Daarna hebben we het landschap langzaam
in woestijn zien veranderen en bleef
het verder hetzelfde ontzettend veel zand en stenen met hier en daar een dor struikje. De
kust is erg mooi met veel hoge kliffen, een beetje vergelijkbaar met Dover in Engeland
Langs deze kust op de kliffen hebben we drie keer onze tentjes opgezet, wat vanwege de
harde zeewind en de harde rotsen nogal wat problemen opleverde.
De haringen wilden de
grond niet in en de tent wilde niet blijven staan. Met wat touw en een aantal rotsblokken is
het uiteindelijk toch gelukt. De wind nam ook behoorlijk wat zand van het strand mee met
als gevolg dat alles nu onder het zand zit. De grote plaatsen onderweg In de west Sahara,
zoals Laayoun, zijn verassend mooi en modern met veel palmbomen, mooie gebouwen en
benzinestations. De adoptiekat heeft intussen een naam gekregen Squirt. De kleine maakt
het prima en heeft op dit moment de grootste kattenbak ter wereld' de Sahara. Op dit
moment zitten we op een mooie camping in Dakhla en hebben net veel tijd besteed aan het
schoonmaken van de tenten, de truck en onszelf.
Tot nu toe hebben we al aardig wat politiecontroles gehad maar behalve wat oponthoud
leveren die verder geen problemen op. Hier bij Dakhla wordt er iets intensiever
gecontroleerd en zelfs naar paspoorten gevraagd als je van de camping naar de stad gaat.
|
|
Kirsty en Gary zijn op dit moment bezig de benodigde douaneformaliteiten voor de
Mauretaanse grens te onderzoeken Er wordt tegenwoordig niet meer in konvooi gereden
en zodoende zijn alle formaliteiten veranderd. Morgen vertrekken we naar de grens en
zodra we die zijn gepasseerd (hopelijk zonder al te veel problemen) pikken we in
Nouadhibou een gids op die ons in 3 dagen langs de kust naar Nouakchott moet leiden. De
route staat bekend als zeer moeilijk, dus dat wordt spannend. Misschlen krijgen we nog
gezelschap van een Belgisch gezin met een tot camper ongebouwde truck (die zijn we
gisteren tegengekomen), zodat we in geval van nood elkaar kunnen assisteren
Onze Indruk van de west Sahara : ONEINDIG VEEL NIETS !
Nouadhibou, woensdag 16 oktober 2002
We zitten nu in Nouadhibou (Mauretanië), we zijn gisterenavond om 21:45, na een hele
lange dag aangekomen maar laten we bij het begin beginnen:
We wilden graag avontuur .......nou dat krijgen we inmiddels volop. We zijn om zeven uur
vanuit Dakhla vertrokken richting de Mauretaanse grens, ongeveer 60 km voor
Nouadhibou. De weg tot de laatste Marokkaanse controle post werd steeds smaller en we
kregen het gevoel dat we op weg waren naar het einde van de wereld, vooral omdat het
verkeer dat we in het begin volop tegenkwamen bijna tot nul was gereduceerd. Wat een
ongelovelijk desolaat gebied is die Sahara ! Na een afstand van ongeveer 350 km kwamen
we aan het eind van de middag bij de Marokkaanse douane post. De formaliteiten
(voornamelijk de auto papieren) duurde slechts 20 minuten en de sfeer was tot onze
verbazing heel relaxed en joviaal.
30 meter verder........tweede controle, deze keer Gendarmerie ofwel politie, die de
paspoorten controleerde. Dat duurde weer slechts 20 minuten en nog steeds heel
vriendelijk. Na weer een klein stukje rijden kwamen we bij de echte grens waar een militaire
controlepost was. Nogmaals paspoorten....nogmaals 20 minuten.....nog steeds geen
problemen. Pal op de grens verdween het asfalt en moesten we over iets wat in de verste
verte niet op een weg leek verder rijden, gemiddelde snelheid 10 km per uur. Na een stukje
niemandsland (klein uurtje hobbelen) kwamen we bij de Mauretaanse grens. We hadden
eerst het verkeerde spoor gevolgd en kwamen 3 franse auto's tegen waarvan er een al vast
zaten in het zand. Met veel moeite de truck gedraaid en het goede spoor opgepakt. Na twee
controles vlak na elkaar ongeveer 45 minuten Iater.........Mauretanië.
Samen met een gids op weg voor de laatste 40 km naar Nouadhibou. Dit stuk is zonder
gids absoluut levensgevaarlijk omdat dit gedeelte van de woestijn vol ligt met landmijnen en
er geen weg loopt alleen een heel vaag spoor dat niet te volgen is. Het werd ook al snel
donker en het was echt een off the road parcours. Om kort te zijn......we hebben er 4 uur
over gedaan !!!!! Was best wel spannend, zo'n gids moet echt ieder struikje en hobbeltje
kennen om daar zijn weg te vinden. Gelukkig zijn we niet vast komen te zitten al scheelde
dat een paar keer niet veel.
Ons grootste probleem moest echter nog komen....! Omdat het veel langer duurde dan we
dachten werd het dringend tijd voor een 'toiletstop'. Maar al onze signalen voor 'hoge nood'
werden genegeerd omdat we van de gids niet mochten stoppen, dat was te gevaarlijk
vanwege de mijnen. Hoopvol klampten wij ons allemaal vast aan ons toiletpapier, ready to
go, maar helaas. In pure wanhoop werd nog even de mogelijkheid besproken om de
vuilnisbak als noodoplossing te gebruiken. Het laatste hobbelige uur was zwaar hoge nood
Eindelijk eindelijk, de camping, erg klein maar goed onderhouden. Opluchting alom en alle
complimenten voor onze chauffeur Gary!
Nouadhibou gelegen op een schiereiland is weer een grote verrassing.
Het is best een moderne plaats
en alles is er te koop. Het is altijd wonderlijk als je uit zoveel niemandsland ineens weer in
de bewoonde wereld komt.
Morgen gaan we op weg naar Nouakchott, weer met een gids omdat we via het nationaal
park du Banque Arguin rijden, waar geen wegen zijn. Dat wordt zeker enkele keren de
truck uit het zand graven. Volgens Kirsty kunnen we in het Guiness Book of Records als we
het halen zonder vast te lopen. Het park is een van de belangrijkste
rustplaatsen voortrekvogels.
Vandaag met een andere gids op weg naar Nouachott
Bij de laatste controlepost konden we de watertanks vullen,
niet onbelangrijk, en lag de woestijn voor ons.
Het eerste stuk was volgens de lonley planet het makkelijkste gedeelte
liep langs de spoorlijn naar Atar.
Daar rijdt de langste ijzererts trein ter wereld met wel
150 wagons en we hebben hem zien passeren..... er kwam geen eind aan.
Na uren rijden in de verlaten woestijn was er ineens een hutje waar we een koude cola kunnen kopen,
nou vraag ik je! We hebben vandaag met veel moeite maar 70 km afgelegd van de 525
en vraag me werkelijk af of we de rest van de kilometers in drie dagen kunnen afleggen.
De gids slaapt buiten. Hij maakt in het zand een kuiltje met vuurtje om met een piepklein
theepotje thee te zetten
Om acht uur vertrokken richting het
nationaal park Du Banque Arguin
een van de belangrijkste rustplaatsen voor trekvogels.
Het rijden ging verassend goed een vlakke route en niet al te mul zand.
Om half elf passeerden wij de grens van het park, zei de gids, hoe die
man zich orienteert is een raadsel alles ziet er hetzelfde uit, voor ons althans.
We komen geen mens meer tegen maar wel veel skeletten...heel desolaat gebied.
Na de lunch start de truck niet meer, teveel zand in de starmotor,
midden in de sahara, geen communicatie mogelijkheden,
water voor slechts drie dagen mee. Maakte me wel heel even beetje zorgen daar.
Volgens Gary moeten we duwen, zeven mensen tegen een grote truck in het zand.
Tot mijn verbazing lukte het na het loskoppelen van de trailer met
veel moeite en zweetdruppels de truck in beweging te krijgen.
We zijn weer op weg !
Fata morgana's zijn bedriegelijk echt, je ziet werkelijk water, bomen en groen in de verte,
als je dichterbij komt lost het beeld langzaam op.
Door het hobbelige parcour is echt alles in de keuken gebroken en druipt er
een grote smurrie van kruiden olie en weet ik wat uit.
Grote schoonmaak dus maar en redden wat er te redden valt.
20 oktober bushkamp Sahara
Vanwege het tij vroeg vertrokken. Maar goed ook want we kwamen voor de tweede keer
vast te zitten. Weer scheppen, maar ook deze keer waren we vrij snel weer los,
geweldige uitvlnding die zandmatten ( Ijzeren platen met gaten er in die Je onder de wielen
schuift nadat je ze uitgegraven hebt) Nog een klein stukje over het strand gereden en dan
nog een stuk onverharde weg (90 km) richting de hoofdstad Nouachott. Gary had ons al
verteld dat het een heel slecht stuk was, maar voor ons heeft het begrip hobbelige weg een
heel andere betekenis gekregen.
Het oppervlak had nog het meest weg van een groot
wasbord, let wel een wasbord van 90 km lang. Het had veel weg van SLENDER YOU.
Je weet wel al die apparaten om de cellullitis weg te trillen. Dat was SLENDER YOU In het
kwadraat en dan 4 uur lang.. Onze dijbeen omvang is zeker met enkele centimeters in
omvang afgenomen. Tel daarbij op de stofwolken die zo dik waren dat we elkaar niet meer
konden zien en je hebt de perfecte mix voor het meest oncomfortabele stuk van de reis tot
nu toe!
In het zicht van de haven, we zagen Nouachkott in de verte al liggen, vergiste onze gids
zich en dit keer zaten we goed vast in het mulle zandt. De stemming zat er op dat
moment aardig in mogen we wel zeggen. En heet dat het hier is ...we zijn allemaal goed
doorbakken inmiddels.
Maar we hebben het gehaald . ...de woestijn is bedwongen, eigenlijk zonder al te veel
problemen, het was makkelijker als we gedacht hadden. Wel een heel aparte ervaring die
we niet snel meer zullen vergeten. Op Camping Auberge de Nomade konden we bijkomen
en weer eens lekker douchen. De omgeving hier heeft het meeste weg van een
duinlandschap, wit zand, vrij veel lage groene strookjes en wat heuvelig. Best wel mooi.
Daarvoor had het landschap meer weg van een savanne, je verwachte ieder moment een
leeuw of giraffe te zien.... uiteraard zagen wij alleen maar kamelen.
Indruk van Mauretanie
Vreemd maar mooi land met enorm veel zand.
Bijna geen verharde wegen alleen een zandspoor.
Plotseling een kilometer voor de stad ineens een asfalt weg die
ook meteen wee ophoud bij het verlaten van de stad
Weinig problemen met politie en militairen behalve lange wachtijden,
uiterst vriendelijk.
We laten dit land onder de indruk en met verbazing achter.
We verlaten Nouachott op weg naar Rosso de grensoverang van Senegal.
We hebben van 11 uur tot 3 uur staan wachten tot we eindelijk op
de boot konden die ons over de
Senegal rivier moest brengen, Wat een gekkenhuis, zoveel auto's
mensen gedrang geschreeuw..... Welcome in Senegal
Senegal is mooi, veel groen gras, heel veel water en watervogels
een verademing na al dat zand.
Als je na een lange dag waarin van alle misging
getrakteerd wordt op dit soort mooie plaatjes dan weet je weer waar je het allemaal voor doet
Opweg naar amping Zebra 15 kilometer
voorbij St.Louis gaat het aan het eind
van een lange vermoeiende dag helemaal mis.Het begon donker te worden,
de weg werd steeds slechter en de bordjes
camping waren ineens verdwenen .We moesten een rivier oversteken
waarvan we niet wisten hoe diep die was......
dat lukte so far so good. Maar waar was nou de camping.
Tijdens het zoeken kwamen we ernstig vast te zitten in
de bagger en het koste ons zeker anderhalf uur om weer los te komen.
De anders zo rustige Gary was helemaal
in de stress, heb hem nog nooit zo gezien.
Er kwamen twee jongens langs....hulp (!?)
Ze wisten waar de camping was,
terug naar de rivier en dan in de rivier stukje rechts en voila de camping.
We kwamen in het pikkedonker midden in de rivier zo vast als een huis te zitten !
De hele nacht in het water zand staan scheppen om ruimte onder de wielen
te krijgen voor de zandladders....
Hoe zat het ook al weer met al die enge wormen in Afrikaanse rivieren en krokodillen.....
nou ja we konden het gevaar toch niet zien aankomen.
Bek af en drijfnat zonder resultaat te boeken een
paar uurtjes gaan slapen.
De volgende morgen bleken we inderdaad in het zicht van de
haven gestrand. Het heeft een hele dag geduurd
en ontzettend veel mankracht om met behulp van twee andere
vrachtwagens weer los te komen.
We blijven nog een dag extra op de camping om bij te komen.
Camping Zebrabar midden in het park La Langue
de Barbarie is een paradijs. Overal water en watervogels
een plek die we nooit meer zullen vergeten
|
|
|
